Η απαραίτητη παραίτηση

Long time no see, που λενε και στη Βρετανία. Κι ο λόγος είναι πως είχα εγκαταλείψει και είχα αφεθει στο να με κακομάθω για λίγο καιρο. Αυτή η παραίτηση που αποφευγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι, είναι και το θέμα του post μου!

Από μικροί βομβαρδιζόμαστε από καλογραμμένα τσιτάτα και μότο ενδυνάμωσης. «Όριο είναι μόνο ο ουρανός», «Ο ευκολότερος τρόπος να σε εγκαταλείψουν οι δυνάμεις σου είναι να σκεφτείς πως δεν τις έχεις». Αυτές κι άλλες τόσες φράσεις, που θεωρητικά έχουν καλό σκοπό: να σε κάνουν δυνατότερο ή δυνατότερη για να αντιμετωπίσεις αυτό το αίσχος (αντικειμενικά τώρα…) που επικρατεί εκεί έξω.

Όμως ενώ πρέπει να είμαστε δυνατοί – ή έστω να φαινόμαστε πως είμαστε ανίκητοι- πολλές φορές αυτή η υπερπροσπάθεια οδηγεί σε αυτό που φοβόμαστε περισσότερο, την κατάρρευση μας. Σύμφωνα με το site psycomed, τα ποσοστά κατάθλιψης και οι νευρικοί κλονισμοί έχουν αυξηθεί τρομακτικά τα τελευταία χρόνια και αν και πολλοί πιστώνουν την οικονομική κρίση γι’ αυτό, εγώ θα μιλήσω για κάτι άλλο. Ένα θέμα ταμπού που μας επηρεάζει είτε είμαστε σε πλούσια χώρα, είτε στην Ελλάδα της κρίσης: Η αποδοχή πως δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση.

Έχουμε την εμμονή να τα καταφέρνουμε πάντα. Πιέζουμε τους εαυτούς μας –ψυχή και σώμα- πολύ πιο πέρα από τα όρια μας, μέχρι που το αδύναμο τσόφλι που μας περιβάλλει σπάει και μένουμε να μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Δε θα ήταν όμως ευκολότερο σε κάποιες περιπτώσεις, απλά να παραιτούμαστε από την προσπάθεια, να κατανοούμε πως δεν είμαστε σουπερ ήρωες και κυρίως, να αποδεχόμαστε πως κάποιες φορές θα χάσουμε;

 Ναι morers μου… Και η ήττα είναι μες τη ζωή, αλλά για κάποιο λόγο παραμένει ταμπού το να μην τα καταφέρεις.

Όμως είναι κάποιες φορές που ξέρεις μέσα σου πως δεν έχεις άλλη δύναμη, για να ξεπεράσεις ένα πρόβλημα. Να ξέρεις πως μπορείς πάντα να ζητήσεις βοήθεια –από γνωστούς ή επαγγελματίες, ανάλογα με την περίπτωση και το πρόβλημα- και κυρίως να ξέρεις πως δεν είναι ντροπή η κακό το να μην τα καταφέρεις.

Καμιά φορά ο εαυτός μας αξίζει να παραιτηθεί, αγκαλιά με ένα παγωτό ή μια ζεστή σοκολάτα, και να αφήσει κάποιον άλλο να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.