Ημερολογια τρελας- aka Covid diaries : Παραξενες μερες που κανεις δεν ειδε να ερχονται

Κοιτάω πίσω στα ποστ μου πότε ανεβασα το προηγούμενο. Πάνε δυο μήνες κιόλας; Θα ελεγα ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα όταν περνάς καλά, αλλά δεν. Ο χρόνος αυτός πέρασε άσχημα και με αρκετό αγχος, αλλά αυτό το ξέρουν όλοι. Γιατι σε μια σπάνια στιγμή συλλογικότητας για την ανθρωπότητα, όλοι περάσαμε αυτό το δίμηνο με τον ίδιο σχεδόν. τρόπο. Κοιτώντας έξω απο το παράθυρο, και μετρώντας χαμένες μέρες **

Μια ακόμα έκπληξη για τους περισσότερους, ήταν το πως εμείς που είχαμε αγκαλιάσει τα κοινωνικά δίκτυα και ειχαμε γυρίσει την πλάτη στην άμεση επαφή, έφτασε να μας λείπει υπερβολικά η δεύτερη. Τα τηλέφωνήματα πύκνωσαν, οι ανθρωποι που βγαίνουν στο μπαλκόνι για να δουν τους γείτονες (κι οχι για τσακωμό, τι εκπληξις!) έγιναν πολλοί, και το facebook για μια φορά πέτυχε στο σκοπό του να μας φέρει κάπως κοντα. Ετσι κι εγώ μίλησα και είδα φίλες που ειχα καιρό να δώ. Αλλά μέσα στη χαρά που τις έβλεπα, και τα μηνύματα αλληλοστήριξης που ανταλλάσαμε, ειδα και κάτι ακόμα. Κατι πιο ανησυχητικό. Το άγχος για κάτι που ειναι πρωτόγνωρο για εμάς και το φόβο για το μετά που θα έρθει. 

Και κοιτώντας και ποστ άλλων ανθρώπων στα κοινωνικά δίκτυα, ειδα πως σχεδόν όλοι περνάμε ή περάσαμε αυτό το φόβο, και τον εκφράσαμε με άλλον τρόπο ο καθένας, ανάλογα σε ποιο στάδιο της αποδοχης είμαστε. Κι επειδή πολλοί απο μας δεν κατάλαβαν πως περπατούσαν σε αυτό το δύσκολο δρόμο της αποδοχής, είπα να γράψω για τη δική μου περίπτωση, για το πως περπάτησα εγώ αυτό το δρόμο, ώστε ίσως κάποιος να βρει ομοιότητες με τη δική του πορεία. Κι όσο περισσότεροι να καταλάβουν πως στο τέλος αυτού του δρόμου δε βρίσκεται μόνο η αποδοχή, αλλά και η ελπίδα.

Τι ειναι τα πέντε στάδια της αποδοχής όμως;

Το 1969, η ψυχίατρος Ελίζαμπεθ Κιουμπλερ-Ρος περιέγραψε πέντε ψυχικα στάδια που περνάει καθένας μεχρι να αποδεχτεί κάτι που δε μπορεί να αλλάξει: το θάνατο, μια ασθένεια, ή μια απώλεια. Στην περίπτωση μας την αποδοχή πως δεν ειμαστε όσο αήτητοι θέλαμε να πιστεύουμε.  Καθένας μας βιώνει με άλλη ένταση ή χρονική διάρκεια το κάθε στάδιο, όμως στο τέλος φτάνουμε στο ίδιο σημείο, στο οποίο βρίσκεται και η σοφία -ή αποδοχή της θνητότητας μας, που λεγαμε. 

Σε επόμενο ποστ θα μιλήσω για αυτά τα πέντε στάδια και το πως τα βίωσα. Μαζί έυχομαι ι να βρείτε και το πως βιώνετε τα δικά σας, και να φτάσετε -ίσως λίγο νωρίτερα- στο πέμπτο και καλύτερο! 

**Όλοι μας, εκτός από τους ανθρώπους που πραγματικά χωρίς αυτούς δε μπορεί να αντέξει η κοινωνία: Τους εργαζόμενους στην υγεία, τους εργαζόμενους στις μεταφορές και στα σουπερμάρκετ και στην καθαριότητα. Και σίγουρα ΌΧΙ όλους τους σελεμπριτι που μας είχαν ζαλίσει με τη "μοναδικότητα" τους όλα τα χρόνια. Αυτοί οι άνθρωποι -που δε ρωτήθηκαν καν- επρεπε να ειναι πάντα στο πόστο τους.