Θυμάμαι εκείνη τη μακρινή εποχή προ του ιου (αλήθεια
υπήρξαν τέτοιες μέρες;) ήμουν στη δουλειά και αστειευόμασταν με άλλους συναδελφους
σχετικά με το ταξίδι ενός από αυτούς. Ήταν αρχές Ιανουαρίου και αυτός είχε
γυρίσει πρόσφατα από την Κίνα. Σχολιάζαμε στην πλάκα, πως μας είχε κουβαλήσει
εκεινον τον καινούριο πως-τον-λενε-μωρέ ιό που είχε ξεσπάσει στη Γουχάν, και
μόλις είχαν επιβεβαιώσει οι κινέζοι.
«Αν έχω κολλήσει, θα ξέρω ποιον να κατηγορήσω!» γελούσα
με κάτι μακρινό, που δε με άγγιζε , όπως πίστευα λανθασμένα.
Πάμε μπροστά δυο μήνες. Είναι τέλη Φεβρουαρίου και οι
πρώτοι θάνατοι στην Ευρώπη είναι γεγονός, καθώς ακούμε μουδιασμένοι για μέτρα
περιορισμού που μας φαίνονται
τουλάχιστον εξωγήινα. «Δεν έχει καρναβάλι φέτος» «Μπορεί να χρειαστεί να
κλειστούμε στα σπίτια μας»
Και ξαφνικά τα αστεία κόβονται, κι έρχεται η άβολη
στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσεις κάτι που έμοιαζε μακρινό. Ο ιός είναι εδώ,
είναι πια μια πανδημία που μπορεί να σε επηρεάσει με πολλούς τρόπους, λιγότερο
ή περισσότερο σοβαρούς. Κι εσύ είσαι αναγκασμένος να δεχτείς πως μπαίνεις σε
μια κατάσταση που ποτέ δε θέλησες ή δε φανταζόσουν. Το δέχεσαι; Φυσικά και όχι.
Ετσι ερχεται η αρνηση.
Η νέα κατάσταση για μένα σήμαινε πολλά. Θα
αναγκαζόμουν να μεινω μακριά από το μικρό παιδι μου, αφού δε γινόταν να
ταξιδέψω κοντά του, και ακόμα χειρότερα, θα γεννούσα το δεύτερο, μέσα στην
αβεβαιότητα του ιού. Έτσι η άρνηση ήρθε με την απόλυτη βεβαιότητα πως «αυτό δε
γίνεται να συμβαίνει» σύντομα θα ανακάλυπταν οι κυβερνόντες πως υπερβάλλουν. Ο
ιός ήταν απλά ένα συνάχι, και δε χρειαζόταν όλη αυτή η τρέλα των μέτρων.
Καθένας αρνήθηκε με τον τρόπο του την κατάσταση.
Κάποιοι συνέχισαν τη ζωή τους αγνοώντας επιδεικτικά όσα λέγονταν, και κάποιοι
άρχισαν να ψάχνουν κρυφά νοήματα σε θεωρίες συνομωσίας για να βγάλουν ένα νόημα
σε ότι τους συνέβαινε. Είναι πιο λογικό να πιστεύεις πως φταίνε οι κεραίες των 5G για έναν
φτιαχτό ιό, παρά πως υπάρχει κάτι πραγματικό έξω από την πόρτα σου, το οποίο μπορεί
να σε βλάψει ή και να σκοτώσει αγαπημένους σου ανθρώπους.
Περνούσαν οι μέρες, η άρνηση όμως δεν άλλαζε το
αποτέλεσμα. Ο ιος γινόταν πιο εμφανής, τα μέτρα πιο έντονα και η καθημερινότητα
μας όπως την ξέραμε, γινόταν όλο και πιο μακρινή ανάμνηση. Κάποιοι έμειναν στην
άρνηση, και βρίσκονται ακόμα σε αυτό το στάδιο.
Διαβάζουν και μεταδίδουν θεωρίες συνομωσίας, που μετά από μέρες διανθίστηκαν
με περισσότερα μυθολογικά στοιχεία. Αυτό
όμως τους κρατά σε μια μόνιμη κατάσταση φόβου και άγχους, γιατί, τί άλλο να
νιώσει κανείς, όταν είναι σίγουρος πως μια παγκόσμια κυβέρνηση θέλει να τον
κρατήσει μαντρωμένο και χωρίς δικαιώματα; Να πώ τωρα, έτσι για την ιστορία, πως
παρόμοια μέτρα είχε πάρει η χώρα μας στην προηγούμενη μεγάλη πανδημία, εκείνη της
ισπανικής γρίπης του 1918.
Πριν μιλήσουμε για το άλλο στάδιο, μπορείς να
αναρωτηθείς πώς και εάν περασες από το στάδιο της άρνησης. Βγήκες από αυτό; Αν
όχι, γιατί πιστεύεις πως δεν υπάρχει/δεν έχει σημασία ο ιός;
Τα λέμε στο άλλο ποστ, για τα απόμενα στάδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λετε?