Ημερολογια τρελας- aka Covid diaries : Ο μεγάλος θυμός

Αποκλεισμένη μακριά από το σπίτι μου, με ένα μωρό έτοιμο να γεννηθεί σε έναν αβέβαιο κόσμο, μέσα επικοινωνίας που έλεγαν τις ίδιες ζοφερές ειδήσεις ξανα και ξανα  και μια κοινωνία που εύκολα θα πέταγε στην πυρά κάποιον που πνίγηκε κι αρχισε να βήχει.

Αυτή ήταν η δική μου πραγματικότητα, που όμως δεν ήταν πολύ διαφορετική από την πραγματικότητα που ζουσαν και υπόλοιποι μες τα σπίτια τους. Και κάπως έτσι, η άρνηση γίνεται θυμός.

Τη μέρα που ξέσπασε ο δικός μου θυμός, αναρωτιόμουν ποιο ήταν το νόημα σε όλα. Γιατί η κυβέρνηση θυσίαζε οικονομία και ψυχική υγεία των πολιτών της, για μια ίωση που ουσιαστικά ήταν επικίνδυνη κυρίως για τους ηλικιωμένους. Και τότε είδα αυτό το βίντεο:

Και κατάλαβα πόσο εγωίστρια ήμουν.

Ναι, τα στατιστικά μπορεί να επιτρέπουν στους νεότερους να μην τρομάζουν, όμως ποια είμαι εγώ να το παίξω θεός και να αποφασίσω πως ένας ηλικιωμένος δεν είναι τίποτα παρά ένας αριθμός;

Καθένας μας αρκει να αναρωτηθεί τι θα πάρει πίσω σαν κέρδος και πως θα έχει ζημιωθεί όταν όλη η ιστορία τελειώσει. Πόσο κοστολογείς το να κρατήσεις ασφαλείς εσενα και όσους αγαπάς. Αν αυτό μπορεί να εκτιμηθεί, τότε ας υπολογίσουμε την αξία του, και ας σκεφτούμε με το χέρι στην καρδιά αν το να αποφύγεις την απωλεια κάποιου που αγαπάς, δεν αξίζει τον καιρο που θα περάσεις παίζοντας τένις στον τοίχο του σαλονιού σου.

Προσπέρασα πολύ γρήγορα το στάδιο του θυμού, και καθώς πλησίαζε η μέρα που θα γεννούσα, πέρασα στο επόμενο στάδιο. Το στάδιο της διαπραγμάτευσης. Αυτό το στάδιο είναι γεμάτο με «Αν». Προσπαθούμε να διαπραγματευτούμε ή να εκλογικεύσουμε μια κατάσταση, λες και αυτός είναι ο τρόπος να αποφύγουμε την πραγματικότητα που τρεχει σαν ιαπωνική υπερταχεία προς τα πανω μας.

Γεμισα τις σκέψεις μου με υποθετικούς, πιο ασφαλεις κόσμους όπου μπορούσα να κάνω όσα δε μπορούσα στον πραγματικο. «Αν» ερχόταν με το καράβι ο γιος μου; «Αν» δε συναντούσε κρουσμα; «Αν» τα πράγματα καλυτέρευαν με την καλοκαιρία; Απέναντι στην αδυναμία που ένιωθα, η ψευδαίσθηση του ελεγχου ήταν η αμυνα μου. Όμως όταν το βράδυ έπεφτα να κοιμηθώ, τα όνειρα μου ήταν πιο τρομακτικά και περίπλοκα από ποτέ. Ήταν σημαδι πως έφτανα στο στάδιο που έμεινα τον περισσότερο καιρο. Στο στάδιο της κατάθλιψης.

Γι’ αυτό θα μιλήσω στο επόμενο ποστ. Υπόσχομαι πως δεν είναι τόσο μαύρο όσο ακουγεται!