Δε θα σταθώ πολύ στην κατάθλιψη. Είναι το στάδιο που καταλάβαμε όλοι καλύτερα, και σίγουρα δεν ενδιαφερει τους δυο αναγνώστες μου, να μαυρίσουν την ψυχή τους περισσότερο. Απλά βάλτε στο μιξερ καποια που μόλις γέννησε, μια πανδημία, ενα μωρό που κλαίει συνεχώς και την καραντινα μες το σπίτι. ανακατέψτε όλα αυτά και έχετε πανω-κατω αυτό που πέρασα για τρεις εβδομάδες πριν φτάσω στο τελευταίο στάδιο.
Η αποδοχή, το φώς στο τούνελ. Η ηρεμία μετά την καταιγίδα. Τότε που ξέρεις πως μάλλον πλησιάζει και η επόμενη καταιγίδα, όμως καταφέρνεις να κρατησεις ήρεμη την ψυχή σου, για να κατευθύνεις το καράβι.
Όλοι θα φτάσουμε ή φτάσαμε εκει. Εγώ έφτασα γιατι δεν ειχα κι αλλη επιλογή -το μωρο που λέγαμε δε σταματούσε να κλαίει. Ομως αυτό ειναι μια υπόσχεση. Όλοι θα φτάσουμε εκει, οπότε απλά κάντε υπομονή. Και πιστέψτε το. Νιώστε το μέχρι βαθιά μέσα σας πως το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσεις κάτι, ειναι να αποδεχτείς πως είναι κομμάτι της πραγματικότητας σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λετε?